Skip to main content

O nas

CO O NAS MÓWIĄ

„Scena Polska.UK podtrzymuje wiarę w to, w cośmy juz dawno zwątpił: dobry smak, profesjonalizm, bezinteresownośc talentu, któremu ubliża powszechna pazerność na pieniadz....”

„Tematyka kabaretu – Polacy i ich losy. Pozornie nic nowego, ale wypełnienie jej treścią trafiającą w samo sedno naszych powikłań, obfitującą w bardzo zrróżnicowane emocje, w mnogość indywidualnych kreacji aktorskich jest poprostu oszałamiające.”

„Oni uwodzą, a publiczność ulega im bez szemrania.”

Maja Cybulska, O Uwodzeniu, Tydzień Polski

„Frywolne , absurdalne, prześmieszne scenki zmieniają się w poetycki dialog, monolog, również w piosenkę. Wiodący motyw muzyczny sam się nuci, na zewnątrz zgiełk i ruch, w środku zapomnienie i ogromna uciecha z tego kabaretu.”

Elzbieta Sobolewska, Dziennik Polski (o „Gąsce na Zakąskę”)

„Program poświęcony Stachurze jest najlepszym dowodem przekraczania barier wieku, a to dlatego, że koncentruje się na egzystencji w bezustannym ruchu, na odkrywaniu świata, na odrzuceniu więzów krępujących jednostkę. Jest to program, w którym zachwyt sąsiaduje z ostrzeżeniem przed manipulacją.”

„Na niewielkim skrawku podłogi huczało weselisko, pluskała rzeka, przetaczał się pociąg, szybował kondor. Recytatorzy sprawili, że dokonała się tam magiczna transformacja.”

Maja Cybulska, Tydzień Polski, Ex Libris (o „Cudnych Manowcach”)  

„Co za przywilej oglądać na naszej scenie crème de la crème artystów na tle bogatej i barwnej muzyki.”

Nowy Czas (o „Dobry Wieczor Marysiu”)

„Znamy ich twarze, znamy ich zrożnicowane indywidualności artystyczne, a mimo to za każdym razem zadziwiają i zachwycają na nowo. Tym mierzy sie prawdziwie mistrzowski warsztat aktora.”

Grażyna Maxwell, Nowy Czas

„Nie sztuka, nie drama, nie komedia, nie farsa, ale wszystko razem. Zagrane na scenie przeżycie. Przeżycie jakiego dawno nie doświadczyliśmy w poskowym teatrze. Domagam się powtórzenia choćby dla tych, którzy tego nie przeżyli.”

Krystyna Cywińska, Nowy czas (o „Gęsi nadziewanej’")

„Spektakl, majstersztyk. Kapitalne rozwiązania personalnych roszad, zabawy scenografią i przepoczwarzaniem się postaci w postać, a wszystko to na oczach widza, zgrabnie, wdzięcznie i dowcipnie. Bezpardonowo uwiódł widzów znakomity montaż, poszatkowanego w drobny mak wiersza, a w trójcy z nim – koncept reżyserski i aktorzy. Udało im się stworzyć ten słodki mikroklimat zatracenia, w którym wypadliśmy poza nawias realności, idąc za wzrokiem aktora, by wraz z nim dostrzec na pagórkach wojsko. Dla takiego katharsis idzie się do teatru, dla tej jednej chwili, kilku sekund niebytu.

Scena Polska.UK jest dzisiaj tym, czym to polskie centrum w Londynie może się poszczycić, co pod swoją egidą powinien wypuścić na szersze wody i szczerze dopomóc w znalezieniu mecenasa.

Elzbieta Sobolewska, po premierze „Pana Tadeusza ReMiX 2014” (Dziennik Polski, 10 maja 2014)

W Piwnicy pod Baranami, której hymnem przez wiele lat była piosenka „Ta nasza młodość, ten szczęsny czas", Piotr Skrzynecki miał zwyczaj kończyć wieczór zawołaniem „Kochajcie artystow!’". I ja też apeluję – „Kochajcie artystów, wspierajcie Scenę Poetycką!".

Katarzyna Bzowska, Dziennik Polski, 09.07.2012

„Na Scenę Polska.UK trzeba chuchać i dmuchać, żeby trwała w świetności. ...Scena Polska to jest „Jewel in the Crown.”

Tydzień Polski, Ex Libris

„Scena Polska.UK spełnia te kulturowe kryteria, o których w kraju debatuje się z powodu wyborów. Że kulturę trzeba krzewić, jak ją krzewić trzeba dla kogo i za co. Tu w Londynie wieczory poetyckie nie organizuje się w celu krzewienia czegokolwiek, ale dla radości obcowania z polską poezją. ...Wizje poetyckie są znacznie bardziej porywające, niż wizje polityczne.”

Nowy Czas, (o „Zapatrzonych w Nieznane")

„Zaprezentowany spektakl teatralny „Źródło” w mistrzowskiej reżyserii Heleny Kaut-Howson, z udziałem znakomitych, profesjonalnych aktorów , artystów muzyków fortepianu i akordeonu Daniela Łuszczki i ,skrzypiec Romana Szczepaniaka, perkusji Davida Hawthorn czy bassu Mike Edmonds, rozgrywa się w kunsztownej scenografii według projektu Beaty Barton Chapple i wielu, wielu innych jego twórców. To wyraz artystycznej wirtuozerii przekazu niezniszczalnych sensów wielkich dokonań Polaków poza granicami Kraju, obrońców polskości, twórców wolnej myśli i ich udziału w odzyskiwaniu wolności. To krzycząca przeciw zniewadze , broniąca się i uświadamiająca głęboki sens walki o nią ,czczona dzisiaj polskość stała się jedynym, niepowtarzalnym wyzwaniem artystycznym, przypominającym o niej samej .To teatralny, niezapomniany, jedyny w swoim rodzaju, pozbawiony koturnu i pretensjonalności krzyk polskości, tej jedynej i bezcennej… Niech trwa na wieki…”

Ewa Lewandowska-Tarasiuk, Tydzień Polski (o „Źródle”).